TEMI.mk

Frosina Remenski

Претседателката Гордана Сиљановска-Давкова вчеравечер се обрати на приемот, што по повод 11 Октомври – Денот на народното востание, што се одржа во Генералниот конзулат во Венеција (Местре).

Претседателката Сиљановска-Давкова е прв претседател на државата што го посетил Генералниот конзулат во Венеција.

Пред присутните гости, припадници на македонската дијаспора во Италија, порача дека дијаспората мора да биде рамномерен партнер во нашиот најважен потфат – да бидеме стандардна европска држава, во која младите ќе остануваат, со која иселениците ќе контактираат и ќе се враќаат.

На сенародната средба претходеше разговор на претседателката со претставници на македонските здруженија и на црковните општини на Македонската православна црква – Охридска архиепископија и на Исламската верска заедница.

🇲🇰 Беше чест да се биде домаќин и организатор на овој голем прием по повод 11 Октомври во присуство на Преседателката Сиљановска-Давкова.

Frosina Remenski

Одбележан Денот на розовата лента - Национален ден за подигање на свеста за ракот на дојка. Да ги поддржиме сите што се борат со оваа злобна болест. Еве една вистинска приказна.

На половина од бременоста, ѝ беше дијагностициран рак на дојка, стадиум 3.
Во нејзиното тело растеше нов живот... и злобната болест. Немаше време да тагува. Лекарите ѝ ја отстранија градата, а таа, сè уште носејќи го детето под срцето, започна хемотерапија.

Во 36-тата недела, породувањето беше предизвикано, за да може да продолжи да се бори за сопствениот живот. Во породилната сала владееше тишина кога се роди момчето. Здраво, силно, убаво. Момент подоцна, тој се држеше за единствената преостаната града. Во тој чин - повеќе љубов отколку во илјада зборови.

Кејт Мареј, фотографката што го забележа моментот, подоцна рече: „Немаше човек во собата што не плачеше“.

Не знаеме што се случи потоа. Медиумите замолкнаа. Таа ја продолжи својата борба - со ракот, со болка, со страв. Но, тој ден - таа победи. Таа му даде на своето дете живот, топлина и првиот допир на мајчинска љубов.

Оваа слика не е само фотографија. Таа е дефиниција за сила.
Ние се грижиме еден за друг.

#хорват

Frosina Remenski

Никогаш не потценувајте никого!
Еден ден, жена во скромен памучен фустан и нејзиниот сопруг во скромен костум излегоа од возот и плашливо тргнаа кон канцеларијата на претседателот на Универзитетот Харвард. Секретарката помисли дека се селани.

- „Би сакале да го видиме претседателот“, почна жената со скромен глас.
- „Зафатен е“, одговори секретарката.
- „Тогаш ќе почекаме“, одговори жената.

Со часови, секретарката ги игнорираше, надевајќи се дека на крајот ќе се откажат. Но, тие не си заминаа, и конечно таа одлучи да го вознемири претседателот.
- „Можеби ако разговарате со нив неколку минути, ќе си заминат“, му рече секретарката. Тој се намршти од досада и тргна кон двојката.

Жената му рече:
- „Имавме син кој студираше на Харвард. Тој го сакаше Харвард и беше среќен тука, но пред една година почина во несреќа. Мојот сопруг и јас би сакале да изградиме нешто на кампусот во спомен на нашиот син.“

Претседателот не изгледаше заинтересиран:
- „Госпоѓо, не можеме да подигнеме статуа за секој човек што студирал на Харвард, а потоа починал. Ако го сториме тоа, ова место би изгледало како гробишта.“
- „О, не“, брзо објасни жената.
- „Не сакаме да подигнеме статуа; размислуваме да донираме зграда на Харвард.“

Претседателот ги погледна со неверица.
Ја погледна облеката на двојката, а потоа извика:
- „Зграда! Имате ли идеја колку чини една зграда? Потрошивме над 7 милиони долари за зградите на Харвард!“

За момент, жената молчеше. Претседателот помисли дека конечно ќе се ослободи од нив. Наместо тоа, жената му шепна на својот сопруг:
- „Универзитетот чини толку малку? Зошто да не изградиме свој?“ Нејзиниот сопруг се согласи.

Лицето на претседателот помрачи од шок. Г-дин Лиланд Стенфорд и неговата сопруга станаа и си заминаа, упатувајќи се кон Пало Алто, Калифорнија, каде што го основаа универзитетот што го носи нивното име.

Јуниорскиот универзитет Лиланд Стенфорд беше отворен во 1891 година во Пало Алто. Именуван е во спомен на синот кого Харвард го запоставил. Денес, Универзитетот Стенфорд е еден од најпрестижните во светот.

КОЛКУ ЛЕСНО НЕКОЈ МОЖЕ ДА ГРЕШИ СО СУДЕЊЕ СПОРЕД ИЗГЛЕДОТ!

#историја #училиште
На сликата: семејството Стенфорд

Frosina Remenski

Добро утро Македонијо каде и да си 🇲🇰
Денес кога се воздигнува Крстот Господен, воздигнете се над себеси и распнете ја омразата на него. Подајте си рака еден на друг. Краток е животот за да биде исполнет со омраза кога имаме толку многу ближни околу нас кои треба да ги љубиме. (Секако ако сакаме да го оправдаме името Христијани).
🙏 За многу години и за многу ум 🙏

Frosina Remenski

Не предизвикувајте ја нашата генерација. Таа не се само уште една генерација, тоа се вистински преживеани.

На пет години, ние можевме да го процениме расположението на нашите мајки по звукот на капакот на тенџерето. На седум години, ние веќе ги имавме клучевите од куќата и упатствата: „Има храна во фрижидерот. Загрејте ја, но не истурајте ништо.“ Ние бевме надвор цел ден, БЕЗ МОБИЛНИ ТЕЛЕФОНИ, со прецизен распоред: дома по мрак. Нашите колена, покриени со модринки и лузни, беа жива мапа на нашите авантури по долови, реки, ливади, ридови, игралишта.

Каснувањата беа третирани со плунка, кал или лист од босилек. А кога се жалевме, одговорот беше: „Ако нема крв, тоа не е ништо.“
Јадевме леб и шеќер, или леб и маст и буковка. Пиевме вода од градинарското црево - имунолошки систем што би бил лекција денес - и ако имавме алергии, кивавици, чешања и пликови никому не му беше грижа за тоа ..., поминуваа без драми.

Со новостекната возачка дозвола, мојата генерација премина километри со Фиат (Фиќо), Застава без клима уред, без хотел, без GPS - само дестинација и сендвич завиткан во салфета. Секогаш стигнувавме на своето одредиште, без Google Translate и Googe maps, со насмевка и неколку зборови на дијалекти.

Ние сме последната генерација што порасна без интернет, без power bank, без вознемиреноста од батерија од 2%. Се сеќаваме на ротациониот телефон во ходник и пошта, на тетратките со рачно напишани рецепти и родендени означени во кујнски календар. Имавме само еден-два ТВ канали и не ни беше здодевно; го прелистувавме телефонскиот именик, а не известувањата, а пропуштениот повик едноставно значеше: Мислев на тебе.

Не задевајте човек од нашата генерација. Тој видел повеќе од вас, живеел подлабоко. Преживеал детство без седиште за автомобил, без кацига, без крема за сончање. Младост без социјални медиуми, без филтри, без селфиња. Тој не бара одговори на Google. Им верува на своите инстинкти и има повеќе сеќавања отколку што имате фотографии во облакот.

#сеќавања #детство

Frosina Remenski

ЗА ОТСЕКУВАЊЕТО НА ЧЕСНАТА ГЛАВА НА ЧЕСНИОТ, СЛАВЕН ПРОРОК, ПРЕТЕЧА И КРСТИТЕЛ ЈОВАН

...Смртта заради Христа – тоа не е смрт, туку раѓање во нов живот.

Да се вратиме кон историскиот настан, за кој само што слушнавме од евангелското четиво. Ирод – цар Јудејски, познат по неморал, стремеж кон раскош и бездушност – незаконито живеел со жената на својот брат.

Секако, тоа било нарушување на Јудејскиот закон, сите тоа го знаеле, но никој не се осмелувал да го каже тоа.

Само Јован Крстител, човекот, кој го крстил Самиот Син Божји, кого сите евреи го почитувале како голем пророк, смело го подигнал својот глас, изобличувајќи го царот, му зборувал во очи,
дека не треба да го нарушува законот и да врши прељуба.

Јасно е, каква била реакцијата на владетелот.
Цар и самодржец, тој е принуден да слуша некого, кој смее него да го изобличува?
Гнев вриел во душата, злобата растела.

Се разбира, тој сакал да го уништи Јован Крстителот, но, како што често се случува кај подмолните луѓе, во него, од една страна живеело чувството на ѕверска омраза кон праведникот, а од друга страна – страшлива состојба.

Како што е кажано, тој не го вознемирувал Праведникот, бидејќи се плашел од бунтот на народот, кој го сметал пророк.

И ете повторно тука се покажува неговиот лажен карактер, бидејќи ниту еден Јудеец не можел да каже дека тој не верувал во Бога.

Тие ги знаеле заповедите Божји, ги знаеле – и грубо ги нарушувале. И ги мразеле тие, кои ги повикувале кон исполнување на заповедите и ги изобличувале за неправда.

Но, ете, како што често се случувало Ирод приредил гозба за своите кнезови, војводи и старешини галилејски.

И како што е вообичаено, – вино, музика, веселба и танци. Танцувала ќерката на Иродијада, што многу му се допаднало на Ирод, така што тој и’ ветил да и даде дури и половина царство.

Ќерката отишла да се посоветува со својата мајка, што да побара од царот. Имајката, како јавна блудница, која го мразела Јована Крстителот, одговорила:
“Нам не ни треба половина царство, Ирод веќе е под наша власт.

Но побарај од него, сега да му ја отсечат главата на Јован Крстителот и нека ја донесат на табла овде”.

Оваа молба таа му ја пренесла на Ирод, кој паднал во очај и збунетост. Очевидно, во него се разбудило нешто, но чувството на гордост не му дозволило да им откаже на овие две жени.

Тој испратил стражар во затворот, каде се извршило најголемото злодело – на св. Јован крстител му била отсечена главата и донесена во салата…

Свети Претечо и Крстителу Христов Јоване, кој пострада за правда и љубов кон Христа моли го Бога за нас 🙏

Frosina Remenski

Добро утро Македонијо каде и да си 🇲🇰
Историјата сведочи дека Македонецот опстојувал и опстои, се бори за себе и се докажува само кога е исправен пред историски предизвици. А тогаш..., тогаш Македонецот знаел да продолжи да се бори, да опстојува и да се докажува. Така било некогаш, така е и денес.

Не сите и во минатото и денес знаеле и знаат да ги препознаат историските моменти и предизвици што ќе ги оддржат; и, не сите тогаш и сега знаат да докажат и покажат што е вистински македонски патриотизам и како се штити македонското.

Низ премрежјата минати и сегашни, многумина промениле и вера и национална припадност и држави - заради страв, слабост, привилегии, незнаење, желба или присила.
Тие кои не го сториле тоа биле водачи и предводници на оние кои низ предизвиците оделе напред и силно верувале.

Изоден е долг пат, години, децени и векови до денес за да се пренесат пораките на оние кои водат и знаат да ги прочитаат тие пораки.
А, тие се дека оваа наша земја низ историјата ја нарекувале различно, ја именувале секако и ја присвојувале ..., сме биле и под турско, и под српско, бугарско, но сме останале земја македонска - една и единствена.
Затоа што Македонија и македонското не е ниту во северното, ниту во јужното, ниту во источното или западното како епитет; таа не е во силните зборови или во придавката.
Македонија и македонското е во секој еден граѓанин кој тука и ширум светот го носи во себе и со себе својот македонски јазик и идентитет, кој го носи копнежот за подобра иднина за себе, за своите - тука или каде да се, во оние кои не тргуваат и не го продаваат и удвојуваат својот идентитет на половина македонски, половина друг и помалку од се’ по нешто.

Македонија и македонското се брани со искрена желба и видлива одлука да се избере пат за подобра иднина, наспроти пат за миграција надвор.

Тие што заговараат и шират параноја дека, Македонија и Македонците ќе исчезнат и ќе ги снема, тие наметнуваат сомнеж дека, Македонија и Македонците воопшто постоеле.

Затоа, современиот предизвик за континуитет и национален развој на Македонецот и македонското лежи во свеста за предизвикот утре и непоколебливост пред (себе)идентификацијата како Македонец под притисок на голи манипулации од оние кои и во минатото и денес фрлаат сомнеж на Македонија, македонскиот идентитет и македонскиот јазик како историски константи кои не се менуваат ниту денес.

Да не престанеме да учиме од минатото и од историјата во секоја област, да не забораваме, да си го почитуваме своето и да чекориме кон иднина со напредниот европски свет.

Тој што се сомнева и не верува дека ќе постои, се сомнева дека воопшто постоел.
Никого не треба да го плаши предизвикот да го продолжиме и обезбедиме континуитетот и прогресот на Македонија таму каде што таа припаѓа - во светот на прогресивните сили со нејзините пријатели и поддржувачи.

За многу години 8 Септември - Денот на независноста 🇲🇰

Да живее Република Северна Македонија 🇲🇰

Frosina Remenski

Дали некогаш сте биле нападнати и навредувани без причина?
Или некогаш ви се случило некој да ви вика за време на расправија за да докаже дека е во право?

Еден ден, Сократ бил нападнат од човек. Тој бил груб, нецивилизиран човек кој, откако го победил во расправијата, отишол дури дотаму што му удрил шлаканица. И денес има такви луѓе - луѓе кои не знаат како да комуницираат, луѓе кои, кога не знаат како да ја аргументираат својата теза, почнуваат да викаат, да лажат, да клеветат и напаѓаат.

Како реагирал Сократ?
Тој не направил ништо!
Еден од неговите ученици бил изненаден од ставот на Сократ, но големиот филозоф одговорил:
„Да ме шутнеше магаре, дали ќе го однесов на суд?“
Што ви кажува Сократ? Дека интелигентна личност не може да се спушти на ниво на идиот и идиоти.

Не мора да одговорите на сите, не мора да разговарате со сите, не мора да дозволите да бидете вовлечени во непријатни разговори.
И пред сè, дозволете си луксуз што малкумина го знаат денес: луксузот на тишината која кажува многу повеќе.
Тишината не е празна, туку полна со одговори. „Само кога ќе успееш да молчиш, избегнувајќи бесмислени дискусии, ја покажуваш својата мудрост.“ Навредите се многу понижувачки за лицето кое ги кажува, кога не успеваат да го понижат лицето кое ги прима.

Frosina Remenski

Имаше еден човек, навидум како и многу други, кој работеше во фабрика за замрзната риба. Еден ден, додека ја вршеше својата работа, случајно ја затвори вратата од фрижидерот додека беше внатре. Во очај, човекот почна да вреска за помош. Никој не го слушна. Работното време заврши и немаше никој останато во фабриката, па човекот сфати дека е пред смрт.

Меѓутоа, во одреден момент, токму кога човекот ја изгуби надежта, се отвори вратата од просторијата за ладење. Од другата страна на вратата беше чуварот на фабриката. Тој го извлече на безбедно, спасувајќи го од ужасна и сигурна смрт.
Раководителот на фабриката го праша чуварот: „Како знаевте дека работникот е сè уште внатре и не излегол?“

На што чуварот одговори:
„Никој од работниците никогаш не ми проговори, ниту ме поздрави, освен овој човек. Секој ден кога ќе пристигне и ќе ја напушти фабриката, ми се насмевнува и ме прашува како сум. Денес, не го видов на затворање. Но знаев, бев сигурен дека е сè уште внатре, па барав додека не го најдов.

Каде што силата може само да уништи, љубезноста може да спаси.
Љубезноста останува врежана во умовите и срцата, таа топи мраз, отвора железни врати, а може да спаси и животи.
Ако му се насмевнете на некого, животот ви возвраќа со насмевка.

Frosina Remenski

📝 БЕЛЕШКА ЗА ДОЦНЕЊАТА ...

Една година по трагичните настани од 11.09.2001 година, во еден американски весник се појави кратка белешка, многу едноставна, но неверојатно моќна.

Ви пренесувам дел од неа.
Прочитајте внимателно. Ако сте еден од оние луѓе кои често се иритираат од мали нешта во животот... можеби треба да ја прочитате двапати.

Белешката е збир на детали. Навидум безначајни, но прочитани денес, во тишина, таа станаува нешто повеќе.

Раскажуваше за еден бизнисмен - многу важен човек - кој бил спасен тој ден, затоа што му бил ред да го однесе синот во градинка.
Друг бил спасен затоа што морал да однесе крофни во канцеларијата и тргнал по заобиколен пат за да ги купи.
Една жена, обично точна, пристигнала доцна затоа што нејзиниот аларм не ѕвонел..
Друг бил заглавен во сообраќај на автопатот во Њу Џерси.
Друг го пропуштил автобусот.
Една жена истурила кафе врз себе и морала да си оди дома за да се пресоблече.
Автомобилот не сакал да запали.
Еден татко задочнол за да одговори на важен телефонски повик.
На едно дете му требало подолго време од вообичаеното да се подготви.
И еден човек едноставно не можел да најде такси.

Во белешката беше и тој.
Човек кој беше спасен затоа што, тоа утро, носел нови чевли - чевли што му предизвикаа плускавец на ногата. Застанал во аптека за да купи фластер.
Таа мала болка, тој мал неочекуван настан..., му го спаси животот.
Затоа беше сè уште жив.

Читањето на сето ова по ред, едно по друго, остава чувство на неизвесност.

Застануваме. Размислуваме. Се прашуваме.

Колку пати се иритираме кога ги забораваме клучевите?
Од црвеното светло во последен момент?
Од телефонскиот повик што нè тера да го пропуштиме автобусот или закажаниот термин?
Колку пати го проколнуваме тоа петминутно доцнење, таа пропуштена врска, тој аларм што не ѕвони?

Живееме во свет што нè учи да брзаме, да не губиме време, да планираме сè. Но, оваа навидум неважна белешка нè потсетува на често заборавената вистина: не сè што ни го троши времето е губење. Понекогаш, тоа е заштита.

Затоа, секој пат кога нешто ќе тргне „наопаку“ во вашиот ден, обидете се да запрете. Дишете.
Можеби тоа доцнење не е случајност.
Можеби тоа заобиколување не е непријатност, туку поголема слика.
Можеби има нешто - или некој - што ве држи подалеку од невидлива опасност.

Не можеме да знаеме.
Но можеме да веруваме.

Затоа што има моменти кога животите се спасуваат не со сила, план, интелигенција или брзина..., туку со неуспех.

И затоа, можеби, треба да научиме да ги благословуваме дури и доцнењата.
Да не се бориме секогаш да бидеме точни, туку да бидеме присутни. Затоа што во тој момент украден од хаосот, можеби има спасение скриено во нас за кое никогаш нема да знаеме дека сме го добиле.
Еден ден, тоа ќе нè натера да сфатиме дека сме биле на вистинското место.
Во вистинско време.
Од причини што само судбината ги знае.

🙏